saatli bina

bugün yolum düştü Bakırköy taraflarına. Meşhur sarı dolmuşlarla yüz kilometre hız ortalama ile giderken ister istemez gözüm takıldı bir yerlere her zamanki gibi. biz Türkler ne kadar sıcak insanlarız dimi :) yani her an mangal yapabiliriz, yukarıdaki kareyi dolmuştan çektim, ilk başta yadırgadım onları. hani neden başka yer mi yok ulan mangal yapacak yer diye. sonra eve döndüm ve penceremden baktım, ve aşağıdaki iki fotoğrafı gördüm ve yukarıdaki piknik ekibine hak verdim. trump towersların manzarasından daha iyidir sanırım onların piknik konumu :).




daha sonra aklıma en güzel anlardan biri geldi, saatli binanın saati ile ayın birbirine yaklaştığı an... sonra dedim ki en azından bunlar yaklaşabilmiş birbirine..

istek

insanoğlu ki hayatta; doğurtulur, yaşatılır, son olarak da ölür veya öldürülür. hayatın anlamı ne dendiğinde ise cevap olarak bir hiç demeyi tercih ediyorum şu an itibariyle, hayatta iken çok sevilmiş olabilirsin, veya acayip nefret etmişlerdir senden, bir çok kişi tanımış, bir çok yeri gezmiş ve görmüş, her konuda becerikli de olabilirsin, veya küçük bir köyde tıkılıp kalmış her gün aynı kahvede okey atmaktan başka bir şey de yapmamış olabilirsin. çok okumuş, çok şey bilmiş yada tam tersi bilgisiz de olabilirsin. sırılsıklam aşık olmuş, elini tutabilmiş veya reddedilmiş de olabilirsin. onu unutmayı başarabilmiş veya beceremeyip o varmış gibi de yapabilirsin. konulara her tarafından bakıp karmaşık olaylara dalıp işin işinde boğulmuş veya basitçe halletmiş de olabilirsin. En sonunda şöyle ya da böyle, sana bana sorulmadan, zorla doğurtulup, zorla yaşayan, ölmek için ise can atan veya ölmekten korkan insanlar olduk.




Çok değil daha iki gün önce evimin yan sokağında yukarıdaki resimde görüldüğü üzere asker uğurlamak için eğlence düzenlemiş mahalleliler, müzik son ses eğleniyorlar, tabi aslına bakılırsa çok haklı, adam on beş ay kim bilir nerelerde olacak. İşin ilginci ise yine aynı sokaktan gelen az önceki feryat figan sesler kulağımdan hiç gitmeyecek gibi. Yine o resimdeki evlerden birinde yaşatılmaya çalışılan bir genç kız çocuğu apar topar yoldan çevrilen arabaya bindirilerek tahminen hastaneye kaldırıldı, kim bilir belkide ölüp kurtulmak istiyordu...

köprü

bir ilk bahar sabahı, güneşli mi güneşli bir günde memlekete varıyorum otobüsle,
otobüs ekinlerin arasında uzanan kapkara asfalt bir yolda,
aklım poğaça kokan otobüsün içinde,
kalbim bulutların üstünde,
sense başka ellerde...

sıkışık

evimin karşı çaprazında bir kadın var, daha doğrusu sanırım sadece geceleri yaşıyor :), ya da ben sadece geceleri mutfak penceresinden beynimin uyuştuğu zamanlarda oksijen depolamak için kafamı çıkardığımda görüyorum onu, saat dokuzlardan sonra konuşmaya başlıyor, oturuyor öylece dışarıda paltosuyla, bi tane kilime benzer, hani soğuğa karşı çok da güvenilmeyecek bir bez parçasını merdivenin üzerine sermiş ve konuşup duruyor durmadan, zaten daracık olan sokakta arabaların karşılıklı park etmesi sadece tek yöne bir araba akışı sağlıyor, bizimki de gel oğlum araba geliyor, gel kızım araba çarpacak diye konuşup duruyor üç köpeğiyle, teyze sigara manyağı, ne zaman gözüm çarpsa bi tane mahalle delikanlısana üç beş lira verip markete yolluyor, sonra tekrar devam; her zaman bir şeyler buluyor uğraşmak için, nasıl , nereden buluyor bu enerjiyi anlamıyorum, köpeklerinden mi ? :) pek sanmıyorum, ama herşeyini ona adamış gibi, en azından hareketlerinden bu anlaşılıyor, devamlı onlar için bişeyler yapıyor, evinin altında bodrum diye tabir edilen bölegede tutuyor sanırım onları, pek emin değilim, ama evin içinde de olabilirler, kadın yanlız sanırım evin içinde olma olasılığı yüksek bu yüzden, ve bugün o bodrum katından , o kadın tek başına yirmi küsür çuval taşıdı çöplüğe, tabiki de içindekileri bilmiyorum, aslında merak da etmiyorum, sabırsızlandıgım nokta neden bunu yapıyor, yani saatlerce soğuğa yağmura bakmadan onlarla merdivende oturuyor.. belki bir gün bi şişe şarapla giderimm yanına bun sormak için, ama bu sefer de köpeklerini salar diye düşünüyorum üstüme :), kim bilir ne düşünür ?? :)